Monday, October 17, 2011

(σκηνές από το “Ένα Γελαστό Απόγευμα”, Α. Θωμόπουλος)


Αφιερωμένο σε αυτούς που αισθάνονται μπέτυ λιβανού στο κορμί του νίκου κούρκουλου

και σ' αυτούς που το αντίθετο

σε αυτούς που η αγάπη δεν αρκεί πάντα να υπάρχει

σε αυτούς που συχνά αναρωτιούνται αν ... θα μπορούσε τα πράγματα να ήταν κάπως διαφορετικά


Αυτό το blog οφείλει να πάψει να υπάρχει από την κυριακή

ε, και;


7 comments:

pippi said...

έι, μη φεύγεις..πού πας;

Λα. said...

Αφιερωμένο σε αυτούς που αισθάνονται μπέτυ λιβανού στο κορμί του νίκου κούρκουλου
και σ' αυτούς που το αντίθετο
σε αυτούς που η αγάπη δεν αρκεί πάντα να υπάρχει
σε αυτούς που συχνά αναρωτιούνται αν ... θα μπορούσε τα πράγματα να ήταν κάπως διαφορετικά

Ε για αυτούς και άλλους τόσους λόγους οφείλει να υπάρχει. Αν και η λέξη οφείλει δεν μ'αρέσει, αλλά πως να το κάνουμε θέλω να υπάρχει.

Υ.Γ. Η λέξη θέλω μ'αρέσει όμως πολύ!

η φανατικια said...

ασε τις βλακειες κ μη γινεσαι τοσο ντραμα κουην. ειλικρινα δεν στο ειχα.
με την ταναγρη κατι ειχα ψιλιαστει, αλλα το περεβλεψα. το drama σου εξαλλου εχει μια ποιοτητα που μου αρεσει.

αστο να υπαρχει το ρημαδι. τι βαρος εχει;

α. said...

ναι συμφωνώ, αμα δε θες να γράφεις είναι άλλο θέμα, αλλά το μπλογκ ας υπάρχει

Dis said...

Με συγκινήσατε πάλι.
Ε, όχι που δεν είμαι εγώ Drama queen. Γιατί νομίζετε ότι τα κάνω όλα αυτά; Για να λέω εγώ ότι φεύγω κι εσείς να κλαίτε και εγώ παρόλα αυτά να φεύγω με ύφος μπλαζέ και μετά να το μετανιώνω αλλά να το παίζω ντίβα και και να κρυφοκοιτάζω αν κλαίτε ακόμα και αν ακούσω από κάπου τη λέξη anchor να επανέρχομαι για να σας κάνω τη χάρη.
Η αλήθεια είναι ότι κάνω άλλα πράγματα και είμαι σε κάπως άλλη φάση αλλά από την άλλη παίζει ανεργία οπότε όλο και περισσότερος χρόνος και έτσι θα ακολουθήσω τη συμβουλή του Α., ...και που ξέρεις.

hansmeyer1 said...

νομίζω ότι μπορώ να νιώσω πώς νιώθεις. Ίσως μάλιστα σε ακριβή βαθμό. Εκείνες οι φωνές που σου λένε κάποιες φορές, "φύγε", είναι ωραίες (στην "ώρα" τους) και καλώς υπάρχουν. Όμως δεν έχουν τελικά και τόση δύναμη πια, να στρέφουν καράβια. Όταν φεύγεις, ίσως φύγεις απλώς ανεπαίσθητα.

till said...

Το θέμα είναι ακριβώς αυτό: αν υπήρχαν second thoughts, τότε η ιστορία θα ήταν μελό, ενώ όταν δεν υπάρχουν, τότε πρόκειται για δράμα (ορισμός του)