Περί έρωτα:
Έρωτας είναι το σύνολο των συναισθημάτων που κάποιος με έκανε να αισθανθώ. Κινήσεις που έκανα. Σκέψεις. Που τα έκανα ίσως για πρώτη φορά, ίσως όχι. Αλλά που τα έκανα με αφορμή και αιτία κάποιον. Αν δεν υπήρχε αυτός τίποτα από όλα αυτά δεν θα υπήρχε. Όλα όμως αυτά είναι δικά μου. Εγώ τα αισθάνθηκα, εγώ τα σκέφτηκα, εγώ τα γεύτηκα. Αυτά, τα δικά μου, είναι που μου λείπουν όταν φεύγει. Δε μου λείπει αυτός. Μου λείπουν τα πράγματα που έκανε σε μένα. Μου λείπουν τα πράγματα που έπαθα. Αυτά είναι συνειρμικά συνδεδεμένα με κείνον. Είναι όμως δικά μου. Ίσως τα ξανααισθανθώ. Κάποια άλλη στιγμή, με άλλη αφορμή και αιτία. Αφορμή και αιτία όμως δε θα μπορούσε να αποτελέσει ο οποιοσδήποτε, οποτεδήποτε. Γι αυτό και δεν είναι μόνο συνειρμική η σύνδεση του αυτού με τα πράγματα που μου δημιούργησε. Είχε αυτό, που η ετοιμότητά μου να απολαύσω, δημιούργησε ή έφερε κοντά μου ή και τα δύο. (Prigodis, 2004)

Αν ο έρωτας είναι μία νοητική κατασκευή , εξ’ ορισμού είναι ατομικός και δεν μοιράζεται. Για να το αποδείξω αυτό θα χρειαστεί να ακολουθήσω την αντίθετη διαδρομή από αυτή που ακολουθείται συνήθως για να δικαιολογήσει κάποιος την ανεξάρτητη ύπαρξη μιας έννοιας, πέραν από ένα γνωστικό σύστημα που την κατασκεύασε και την αντιλαμβάνεται. Έτσι, όταν κάποιος λέει για παράδειγμα ότι ο αριθμός, ή ο χρόνος, αποτελούν μια νοητική κατασκευή, η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί να αποτελούν νοητική κατασκευή από την στιγμή που τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι τους μοιράζονται. Μια νοητική κατασκευή είναι λοιπόν ατομική περιουσία. Έτσι λοιπόν, ο έρωτας, ως νοητική κατασκευή είναι κατασκεύασμα του ενός. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν μπορούν δύο άνθρωποι να είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους. Απλώς, ο κάθε ένας από αυτούς απολαμβάνει έναν δικό του έρωτα και σε καμία περίπτωση ο έρωτας δεν είναι κοινός.

Ο έρωτας, όπως κάθε νοητική κατασκευή, βασίζεται στη βασική ικανότητα του ανθρώπου για αφηρημένη σκέψη. Τίποτα στη φύση δεν είναι δύο. Το δύο είναι μία αφηρημένη ενέργεια να βλέπουμε κάτι κοινό ανάμεσα σε δύο παιδιά και δύο πορτοκάλια. Ας μη ξεχνάμε πως ‘ένα κι ένα ίσον δύο’ είναι ένα φρικτό ψέμα. Μια σταγόνα βροχής στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και άλλη μία κάνουν μια μεγάλη που έτρεξε και χάθηκε. Ας δούμε λίγο τί λέει ο Μπόρχες για το αφημένο και τον έρωτα. «Το αφηρημένο μπορεί να είναι πιο έντονο από το συγκεκριμένο. Τα παραδείγματα δε λείπουν. Παιδί, περνούσα ένα καλοκαίρι στη βόρεια επαρχία του Μπουένος Άιρες: η απέραντη πεδιάδα, οι άντρες που πίναν το ματέ τους στην κουζίνα μ΄ενδιέφεραν ζωηρά, όμως η χαρά μου ξεπέρασε τα όρια σαν έμαθα πως εκείνος ο τόπος ήταν η ‘πάμπα’ και πως εκείνοι οι άντρες ονομάζονταν ‘γκάουτσος’. Το ίδιο ισχύει και για τον ερωτευμένο που δεν του λείπει η φαντασία. Το αφηρημένο (η αδιάκοπη επανάληψη του αγαπημένου ονόματος, ο τύπος, η πατρίδα, το θαυμάσιο μέλλον που ονειρεύεται για τον καλό του) υπερισχύει των αληθινών χαρακτηριστικών, που γίνονται ανεκτά χάρη στα προηγούμενα.»

Τί άλλο να πει κανείς για την αφαίρεση που συμβαίνει στον έρωτα πέραν από το βασικό του χαρακτηριστικό που είναι οι φανταστική παρουσία και οι διάλογοι που την συμπληρώνουν: «Αν ήταν εδώ μαζί μου σ’ αυτή την ταινία, θα έλεγε αυτό, και εγώ θα του έλεγα αυτό και αυτός θα χαμογελούσε και μετά θα μου έλεγε αυτό για με πειράξει και εγώ θα έκανα ότι δε με πείραξε και θα απαντούσα αυτό με ένα σαρκαστικό ύφος και αυτός τότε θα έπιανε τα τσιγάρα του και θα μου έκλεινε το μάτι». Αυτό, και η αναπάντεχη αλλαγή που δεν αφήνει πίσω της καμία απορία.