Άλλη μία μέρα τελείωσε. Τελευταίο κουδούνι και όλο τα προαύλιο ξαφνικά γέμισε και ξαφνικά άδειασε. Πώς πέρασε το καλοκαίρι. Πότε ήταν η πρώτη μέρα που ήρθαν στο σχολείο τα παιδιά. Πότε μπήκαμε στις τάξεις. Θα περάσει κι αυτός ο χειμώνας, κι αυτή η χρονιά. Αυτά σκεφτόμουν λίγο πριν φύγω κι εγώ με τη σειρά μου για το σπίτι. Ήταν μεσημέρι και πεινούσα. Στεκόμουν δίπλα στη σχολική τουαλέτα και περίμενα τη κυρία Ελένη να τελειώσει με το σφουγγάρισμα για να πάω να κατουρήσω.
Η κυρία Ελένη ήταν μια μεσόκοπη γυναίκα που δε μιλούσε καλά ελληνικά. Ίσως δεν είναι από δω. Εμένα Ελένη μου είπε ότι την λένε, Ελένη την λέω.
- Πώς πάει δάσκαλε; ρώτησε η κυρία Ελένη με τα σπαστά της ελληνικά. Καλά όλα;
- Ας τα λέμε καλά. απάντησα εγώ προσπαθώντας να περιορίσω τη ξινίλα που επιβάλλεται από την ταξική μας διαφορά και από την κούραση που επιφέρει η πνευματική εργασία και οι ευθύνες του λειτουργήματος που μόλις πριν από λίγι λειτουργούσα.
- Πάντα καλά δάσκαλε. Και ποια τάξη έχεις φέτος δάσκαλε; ξαναρώτησε η κα Ελένη δίνοντας μου την εντύπωση πως απλά προσπαθεί να σπάσει την αμηχανία της στιγμής.
- Την έκτη, απαντάω εγώ. Αλλά ντράπηκα να είμαι μονολεκτικός και συνέχισα σε ύφος μπλαζέ όπως ήταν και οι αρχικές μου σκέψεις. Τα έχω πάρει αυτά τα παιδιά από την Τετάρτη. Το ξέρω δα μέχρι το τελευταίο. Τί καταλαβαίνουν, τί όχι, πόσο διαβάζουν.
- Και πόσα είναι; αυτό δα δε χρειάζεται καν να το σκεφτώ.
- 17 αγόρια και 11 κορίτσια. απαντάω με σιγουριά. Όπως πέρσι. - Όσα ήταν είναι; Καμία διαφορά; Είσαι σίγουρος δάσκαλε; Γιατί κάποια παιδιά αλλάζουν σ΄αυτές τις ηλικίες, είπε η κυρία Ελένη και έφυγε.
Εγώ δεν κατάλαβα τί ήθελε να πει. Μάλλον θα ήταν κακή απόδοση στα ελληνικά κάποιας έκφρασης που υπάρχει στη φυσική της γλώσσα, σκέφτηκα καθώς πήγα να κατουρήσω. Εκεί λοιπόν που κατουρούσα και διάβαζα τα διάφορα που ήταν γραμμένα στους τοίχους, το μάτι μου έπεσε πάνω σε κάτι που γυάλιζε, σε μία τρύπα που είχε δημιουργήσει ένα παλιό φρεάτιο, στη γωνία της τουαλέτας. Αφού τελείωσα με το κατούρημα πλησίασα το κεφάλι μου να δω από κοντά τί είναι αυτό που γυαλίζει. Προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα κοριτσίστικο κοκαλάκι για τα μαλλιά. Ήταν στο χρώμα του χρυσού με ένα πλαστικό σαν διαμαντάκι κολλημένο από πάνω. Περίεργο, είπα από μέσα μου, είμαι στην τουαλέτα των αγοριών. Κι όμως, μέσα στη τρύπα αυτή που δημιουργούσε ένα παλιό φρεάτιο υπήρχε ένα κοριτσίστικο κοκαλάκι. Αλλά όχι, δεν ήταν μόνο ένα, υπάρχει κι άλλο εδώ μέσα, ένα ροζ με τον ροζ πάνθηρα, ένα μοβ με μία πασχαλίτσα, ένα κίτρινο, ένα πράσινο λίγο πιο μικρό, ένα ασημένιο χτενάκι και μία σπασμένη κόκκινη στέκα. Εφτά κοριτσίστικα κοκαλάκια για τα μαλλιά είναι πεταμένα στις τουαλέτες των αγοριών. Ε, και; Τα άφησα εκεί που τα βρήκα, τράβηξα το καζανάκι και έφυγα για το σπίτι. Αλλόκοτο, είπα μέσα μου. Ήταν η έβδομη μέρα στο σχολείο. Σκέφτηκα.