Απάντηση

Αγαπητοί μου φίλοι
Η πρόσκλησή σας με βρίσκει να χαίρω άκρας υγείας και ελπίζω και το γράμμα μου να βρίσκει και σας καλά. Αποφάσισα να σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας εξηγήσω τους λόγους που δε θα μου επιτρέψουν να παρευρεθώ στο γάμο σας. Προτίμησα αυτό τον τρόπο για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση και κανένα κενό που πιθανά θα δημιουργούσε μια προφορική απάντηση μέσω τηλεφώνου.

Καταρχήν θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας πως κατανοώ πλήρως τους λόγους που σας οδήγησαν στην απόφαση να παντρευτείτε. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω αν πίσω από το γεγονός κρύβεται αγάπη και αν αυτός ο γάμος αποτελεί την ολοκλήρωσή της, μιας και η επιλογή κάποιου να παντρευτεί είναι για μένα παραπάνω από κατανοητή, ως απολύτως λογική, ακόμα και αν αγάπη δεν υπήρξε ποτέ. Το κατανοώ και από κοινωνικής και από οικονομικής απόψεως. Για να γίνω πιο σαφής θα ξεκινήσω από τους οικονομικούς λόγους που καθιστούν την απόφασή σας, μια πολύ ‘λογική απόφαση’. Οι μηνιαίες σας απολαβές θα ανέβουν καθώς ο μισθός σας θα ενισχυθεί από τα επιδόματα, οι μέρες άδειας σε ετήσια βάση θα αυξηθούν, ειδικά αν αποκτήσετε απογόνους, θα έχετε προτεραιότητα να κανονίζετε τις άδειές σας σε σχέση με τους ανύπαντρους, θα πάρετε ο ένας τη σύνταξη του άλλου στην περίπτωση που 1, θα εισπράξετε τα χρήματα της ασφαλιστικής της άλλης στην περίπτωση που 2, θα έχετε πρόσβαση στην εντατική ως συγγενής πρώτου βαθμού στην περίπτωση που 3, θα μπορείτε να υιοθετήσετε ένα (τουλάχιστον) παιδί στην περίπτωση που 4, θα έχετε δικαιώματα διατροφής και μέρος στην κοινή περιουσία στην περίπτωση που 5 και για πολλούς άλλους τέτοιους λόγου, που προϋποθέτουν ανάλογους τέτοιους αριθμούς, και που είμαι σίγουρος ότι ακόμα και αν εσείς οι ίδιοι δεν τα βάλατε κάτω να τα υπολογίσετε και να τα ζυγιάσετε, εμπιστευτήκατε τους άλλους πριν από εσάς που το έκαναν γι’ αυτούς αλλά και για σας, και καλά κάνανε, και αυτοί, αλλά και εσείς που τους εμπιστευτήκατε, γιατί με επένδυση σε γάμο κανείς ποτέ δεν έχασε.

Ο θρησκευτικός μάλιστα γάμος (για την ελλάδα μιλάμε πάντα), έχει ένα τεράστιο ποσοστό καθαρού κέρδους, δυσανάλογα μεγαλύτερο του πολιτικού. Αν δε πραγματοποιείται στην επαρχία, τόσο το καλύτερο. Για να μην σας τα λέω όμως σαν να θέλω να σας πουλήσω πιστωτική κάρτα, θα σας επισημάνω και κάποια αρνητικά, αφού ένας γάμος σίγουρα έχει τα έξοδό του, τα οποία στην επαρχία πολλαπλασιάζονται και είναι δυσανάλογα μεγαλύτερα σε περίπτωση θρησκευτικού από πολιτικό γάμο καθώς και τη μετέπειτα υποχρέωσή σας να πάτε και εσείς με τη σειρά σας, καλοντυμένοι, και με ένα αξιοπρεπές δώρο ανάλογο αυτού που σας έφεραν, σε όλους αυτούς που παρευρέθηκαν με το δωράκι τους ανά χειρός στον δικό σας γάμο. Αυτοί είναι όμως οι άγραφοι νόμοι λειτουργίας κάθε σιναφιού. Αλλά τι να σας τα λέω – εσείς, ως μέλη αυτού του σιναφιού, τα ξέρετε καλύτερα.

Και μετά τους οικονομικούς λόγους, οι οποίοι φαντάζομαι πως ήταν παραπάνω από κατανοητοί, θα επεκταθώ, όπως άλλωστε υποσχέθηκα, στους κοινωνικούς λόγους για τους οποίους κατανοώ απόλυτα την επιλογή σας να παντρευτείτε. Εκεί γύρω στα άντα που είμαστε και σεις και εγώ, εδώ που τα λέμε, είναι δύσκολο να μην είσαι παντρεμένος. Σε μια κοινωνία όπου κυρίαρχο είναι το μοντέλο του παντρεμένου αντάρη με την επίσης παντρεμένη αντάρα (αντάρα στα βλάχικα είναι η σκόνη – άσχετο) όντας ανύπαντρη βρίσκεσαι σε θέση μη-κανονική, και ξέρετε καλά πόσο μπορώ εγώ να συμπάσχω με έναν μη-κανονικό, διαφορετικό αν θέλετε, σε μία κοινωνία κανονικοτήτων. Καταλαβαίνω, πιστέψτε με, πόσο δύσκολο θα ήταν για σας παιδιά να αντιπαλέψετε αυτή την έλλειψη κανονικότητας από τη στιγμή που δεν το έχετε κάνει ποτέ ξανά στη ζωή σας μιας και ήσασταν και οι δυο βουτηγμένοι στην κολυμπήθρα της κανονικότητας από μωρά, τα χρυσά μου.

Κατανοώ λοιπόν πλήρως τις αιτίες που σας οδηγούν μπρος στην εκκλησιά, ίσως και καλύτερα ακόμα και από σας μιας και όλοι μας για κάποιες επιλογές που κάναμε ή που συνεχίζουμε να κάνουμε, δεν είχαμε καν το χρόνο να σκεφτούμε, και ακολουθήσαμε αυτοματικά την πεπατημένη, αλλά, ακόμα και όταν κάποια στιγμή θυμόμαστε να ξεκινάμε να οργανώνουμε μία σκέψη που φάνηκε να κινείται σε αντίθεση με αυτό κάναμε τόσο καιρό, τρομάξαμε, για τη θέση μας, για τη σχέση μας, για το παρελθών και το μέλλον μας, αλλά πολύ περισσότερο για ένα παρόν που είναι τόσο ενοχικό, τόσο ανασφαλές και τόσο ά-πειρο που δεν μπορεί να μας παράσχει στοιχειώδη βοήθεια ή τουλάχιστον λίγη συμπαράσταση για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε εμείς για εμάς.

Και αφού κατανοώ τόσο πολύ τους λόγους και τις αιτίες που σχεδόν συμπάσχω, το γιατί σας γράφω αυτήν την απορριπτική επιστολή, είναι σίγουρα ένα ερώτημα που εύλογα ανακύπτει. Γιατί, αυτό που αδυνατώ να κατανοήσω, και παρακαλώ όταν βρείτε λίγο χρόνο, πιθανά μετά το ταξίδι του μέλιτος, να μου το εξηγήσετε, είναι το από ποια απύθμενη δεξαμενή αργού εγωκεντρισμού αντλήσατε το θράσος να με καλέσετε κι όλας σ’ αυτή την παπαριά. Πώς μπορέσατε να σκεφτείτε ότι θα άφηνα τον εαυτό μου να έχω την οποιαδήποτε συμμετοχή, και την παρεύρεσή μου εκεί την αντιλαμβάνομαι ως μέγιστη συμμετοχή, σε ένα τέτοιο γεγονός, που μόνο εχθρικά μπορώ να το αντιληφθώ. Αλήθεια, είστε τόσο αφελής ώστε να πιστεύετε ότι η επιλογή σας να παντρευτείτε είναι κάτι που αρχίζει από εσάς και τελειώνει σε σας; Ότι η δική σας και η των καλεσμένων σας συμμετοχή δεν έχει καμία κοινωνική επίπτωση σε όλους τους άλλους; Εδώ μια πεταλούδα κουνά τα φτερά της στην Ιαπωνία και γίνεται σεισμός στην Αμερική και εσείς το παίζετε τελείως αθώοι; Ε αν είστε τόσο ηλίθιοι θα σας εξηγήσω εγώ τις τεράστιες ευθύνες και το ρόλο που έχετε στον καθημερινό και όλο και πιο βίαιο πόλεμο που γίνεται στα χαρακώματα που έχουν υψωθεί σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό με θύματα ολοένα και πιο αθώα και ανυποψίαστα παιδιά και με μοναδική αιτία και αφορμή το γάμο – κάθε γάμο.

Ξέρετε, και πολύ καλά μάλιστα, πόσες φορές την ημέρα πρέπει να απαντάμε στην ηλικία μας για το αν θα παντρευτούμε, αν θα μείνουμε στο ράφι, αν θα βγούμε από το ντουλάπι, πότε ακούσαμε τελευταία φορά το βιολογικό μας ρολόι να χτυπά και μήπως το κλείσαμε κατά λάθος στον ύπνο μας. Και εμένα, όπως και όλους του άλλους και τις άλλες σαν εμένα, μας πρήζουν κάθε φορά που πάνε, που έρχονται, που είδαν , που άκουσαν, που ξύπνησαν από τις κόρνες, που έφαγαν, που χόρεψαν, σε έναν από αυτούς τους γάμους σας, που παρεμπιπτόντως είναι και όλοι εμετικά ίδιοι. Και με πρήζουν γιατί δεν θέλω να παντρευτώ, και αυτό όπως και να το κάνουμε φαίνεται. Αλλά και να ήθελα να παντρευτώ, στην περίπτωσή μου δεν γίνεται, γιατί είμαι πούστης και ευτυχώς δε γίνεται να παντρευτώ, και λέω ευτυχώς γιατί ικανή την είχα τη μάνα μου να με πρήζει και γι’ αυτό παρασυρμένη από την υπόλοιπη γειτονιά. Αλλά τη μόλις 16χρονη ξαδέρφη μου που έχει μία δυσμορφία εκ γενετής, δεν την πρήζουν να παντρευτεί. Μάλιστα κάτι τέτοιο δε θα ξεφύγει σε κανένα και σε καμία μπροστά της. Και ξέρετε γιατί; Γιατί όλοι την λυπούνται. Όχι για τη δυσμορφία, αλλά γιατί δε θα παντρευτεί ποτέ. Και αυτή δεν έχει μάλλον τι άλλο να κάνει και ξέρετε τι κάνει; Λυπάται κι αυτή, που δε θα παντρευτεί. Και θα λυπάται για όλη της τη ζωή. Αχ μωρέ, το ξέχασα ότι έχουμε γάμο και δεν πρέπει να λέω τέτοια στενάχωρα πράματα. Σκεφτείτε τα θετικά, όχι τα προνόμια, αυτά τα είπαμε, σκεφτείτε ότι εσάς κανένας δε θα σας λυπάται πια. Άντε το πολύ πολύ να σας λυπάμαι μόνο εγώ.

Αλλά τι λέω, αφού γι ‘αυτό και παντρεύεστε. Γιατί μια χαρά ξέρατε για τον πόλεμο που σας λέω. Ήσασταν θύματά του. Αλλά από το να είσαστε θύματα επιλέξατε να γίνετε θύτες. Γιατί δυστυχώς σ’ αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν άλλες θέσεις. Και δικά σας θύματα θα είναι αυτοί που δεν μπορούν, ή δεν γουστάρουν βρε αδερφή, να παντρευτούν. Όπως η Κ με τον Α γιατί ο Α είναι λαθρομετανάστης, η Μ με την Δ γιατί είναι λεσβίες, η Ου με τον Νι γιατί ο Νι είναι μαθητής της Ου στο σχολείο και ο Κ με την Ντου γιατί αν και θέλει η νύφη κι ο γαμπρός δεν πληρώνει ο πεθερός. Από αυτούς θα παίρνετε τα επιδόματα, τις καλύτερες άδειες και τα δώρα γάμου με τη μέγιστη υπεραξία.

Καλά, η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα και καμιά πολιτική συγκρότηση ούτε πολιτικές επιλογές από τη μεριά σας. Παρέα σας έκανα γιατί ξέρατε τον Chateaux Blanch κάτι που διαφεύγει από πολλούς ‘πολιτικά ευαισθητοποιημένους’. Αλλά, εδώ είδα αναρχικούς να φοράν μαυρο-κόκκινο κοστούμι και να παντρεύονται στην εκκλησία του Χριστού και από γύρω τα συντρόφια να πετάνε ρύζι χωρίς στουπί. Και κανείς να μη λέει τίποτα. Τίποτα ρε πούστη μου. Μόνο αν ακούσουν κανένα gay ακτιβιστή να ζητάει γάμο ξέρουν να του την πούνε για ‘αστικά δικαιώματα’, ‘προνόμια’, ‘νομιμοποίηση του κράτους’, ‘συντηρητικές διεκδικήσεις’ και άλλες τέτοιες ελαφρότητες. Αλλά τώρα τι σας νοιάζουν αυτά, εσείς έχετε τις χαρές σας.

Τα παραπάνω τα ανέφερα ως τις αμιγώς πολιτικές μου αρχές που μου απαγορεύουν να παρευρεθώ σε αυτό το γεγονός. Κάτι πιο προσωπικό τώρα: Μου λέτε να παρευρεθώ στη ευτυχισμένη αυτή στιγμή της ζωή σας. Θέλω να σας πω ότι θυμάμαι κάμποσες ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σας, και τις θυμάμαι γιατί ήμουν εκεί, καθώς και θυμάμαι να είμαι εκεί και σε δυστυχισμένες στιγμές σας, που για κάποιους είναι πιο σημαντικές, όχι για μένα, και που δεν είχε χρειαστεί να έχω ψάξει να βρω και να βάλω ‘καλά’ ρούχα, ούτε να στηθώ σε μια εκκλησία, μιας και στους ‘προοδευτικούς’ χώρους στους οποίους κινούμαι ακόμα και τα δημαρχεία που ήταν πολιτικές κατακτήσεις προηγούμενων συντρόφων σπανίζουν, κρατώντας στο ένα μου χέρι ένα ατμοσίδερο, και στο άλλο, το ιδρωμένο, μια χούφτα ρύζι, σαν όλους τους άλλους τους ηλίθιους που θα έρθουν εκεί, για τους δικούς τους πάντα οικονομικούς, κοινωνικούς, και άλλους λόγους, που είναι πιο έντονοι στην επαρχία και εμφανίζονται σε δυσανάλογα μεγαλύτερο βαθμό στον θρησκευτικό παρά στον πολιτικό γάμο, και που επίσης θεωρούν τους εαυτούς τους από αθώους έως θύματα και σε καμία περίπτωση θύτες στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται γύρω από το γάμο.

Υς. Αν επιμείνετε να έρθω και χρησιμοποιήσετε ψυχολογικές μεθόδους για να με πείσετε, σας υπόσχομαι ότι θα το κάνω γιατί είμαι ευαίσθητο παιδί, αλλά την ώρα που χορεύετε το βαλς θα πάρω το μικρόφωνο και θα διαβάσω δυνατά το παραπάνω γράμμα – και ξέρετε ότι θα το κάνω.

Φιλιά
Ο φίλος σας Ντης 6.