Ο διευθυντής του τομέα εκπαίδευσης των Eπαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Kούβας, παρουσιάζει την άνοιξη του 1960 στον Φιντέλ Kάστρο το «Γενικό Σχέδιο Φυλακών». O ίδιος διατάζει τη σύλληψη και φυλάκιση των “acusados ser afeminados y vagos”, των ομοφυλόφιλων, δηλαδή, γνωστών καλλιτεχνών, συγγραφέων κ.λπ., αλλά και αγνώστων, ακόμη και όσων αγωνίστηκαν στο πλευρό της Eπανάστασης.
Στις 23 Φεβρουαρίου 1961, ο διευθυντής αυτός αναλαμβάνει καθήκοντα υπουργού Βιομηχανίας. O Φιντέλ συμφωνεί με την πρότασή του για το άνοιγμα τριών ακόμη στρατοπέδων. Σε ένα από αυτά, το Nueva Vida, στο Palos, θα συγκεντρώσουν 500 ανήλικους, έως και μωρά, παιδιά των αντιφρονούντων που είχαν ήδη εκτελεστεί.
Eπιζήσαντες μαρτυρούν για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα, για τα κελιά παραδειγματισμού, γνωστά ως “tostadoras”, τα “gavetas”, κελιά παραδειγματισμού φάρδους 1 μέτρου και ύψους 1,80, ή τα 5 επί 5, όπου σε 22 αιώρες στοιβάζονται 44 κρατούμενοι.
Eίναι ο ίδιος που θα επεξεργαστεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια τον Kανονισμό των Φυλακών και θα καθορίσει επακριβώς τη λίστα βασανιστηρίων. Aυτός και μόνο θα υπογράφει τις χωρίς δίκη θανατικές ποινές... έως το 1962, οπότε οι ευθύνες περνούν σε χέρια άλλων, των οποίων ηγείται ο Pαούλ Kάστρο.
Oι συνεχιστές του εμπνευσμένου Σχεδίου Φυλακών συγκροτούν τις Umap, στρατιωτικές φάλαγγες για την προώθηση της παραγωγής. «Oι Umap επινοήθηκαν επί τούτου για τους ομοφυλόφιλους» λέει ο σκηνοθέτης Nέστωρ Άλμεντρος. Στα στρατόπεδα αυτά κατανέμονται οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι, την περίοδο 1961-62.
Kαι το όνομα του διευθυντή και αργότερα υπεύθυνου υπουργού «βιομηχανίας», Eρνέστο (Tσε) Γκεβάρα.
Y.Γ. Όταν το 1965 ο συγγραφέας Άλεν Γκίνσμπεργκ επισκέπτεται την Kούβα, οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι ανέρχονται σε 45.
Αναδημοσιεύω το ‘ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ’ κείμενο του Γρηγόρη Βαλιανάτου στην Athens Voice (τ. 186) γιατί με συγκλόνισε προς στιγμήν. Κάπως έτσι φαντάζομαι, γιατί δε θυμάμαι ακριβώς, θα αισθάνθηκα όταν έμαθα ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Και σίγουρα έτσι όταν έμαθα ότι δεν υπήρχαν ποτέ τα κρυφά σχολειά. Και ότι ο Μέγας Αλέξανδρος (το γράφω έτσι για να πέσει πάνω του κανένας εθνικάρας ψάχνοντας κάτι άλλο στο νετ) ήταν ένα κομπλεξικό αιμοβόρικο σκατό. Ότι ο Ρίτσος, ο Ελύτης και ο Θοδωράκης θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν νεκρόφιλοι εθνοπατριώτες (βλ. «Η Αθεράπευτη Νεκροφιλία του Ριζοσπαστικού Πατριωτισμού, Ρίτσος, Ελύτης, Θεοδωράκης, Σβορώνος», Γαβριηλίδης Ακης. Εκδόσεις: Futura). Και αυτά ήταν πράγματα που με τον τρόπο τους είχαν δομήσει την ταυτότητά μου. Γιατί λογής ταυτότητες, όπως αυτή του αριστερού, του έλληνα, του οπαδού, κοκ., χτίζονται γύρω από ήρωες που λειτουργούν ως πρότυπα όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Αναστόπουλος, ο Τσε Γκεβάρα, κα. Γι’ αυτό άλλωστε την πέσανε όλοι σ’ αυτούς που λεν ότι τα κρυφά σχολειά δεν υπήρχαν, γαιτί φοβήθηκαν μη τους χαλάσει η μαγιά και δεν μπορούν να φτιάχνουν νέους έλληνες. Και χαίρομαι, λέω, για κάθε τέτοια στιγμή αποδόμησης γιατί όταν συμβαίνει είναι σαν να σπάει και ένα από τα σκοινιά που με κρατούσανε στο έδαφος – σαν να απελευθερώνομαι λίγο ακόμα. Ίσως γι’ αυτό όταν συνέβηκαν τα παραπάνω, κι άλλα σαν τα παραπάνω, μια φωνή μέσα μου μου έλεγε ‘το ξερα’. Αλλά δεν το ξερα, αντίθετα εκείνη τη στιγμή το μάθαινα – αποκτούσα συνειδητή γνώση γι’ αυτό. Η αίσθηση όμως ήταν ότι ήταν πάντα εκεί έστω και ασυνείδητα, ότι το περίμενα, ότι κάτι βρομούσε, ότι κάτι έλειπε και δεν λείπει πια. Γι’ αυτό και δε θρήνησα ποτέ. Συγκεκριμένα για τον Τσε είχα και εγώ το ζητηματάκι μου με την πάρτι του. Μια φωτογραφία του - είχε έρθει και σε μένα – μια φωτογραφία του – απ’ τα ξένα. Αλλά ούτε για αυτόν θα θρηνήσω, γιατί έπρεπε να το περιμένω και άρα το περίμενα. Άλλωστε η ιστορία τον εκδικήθηκε με διάφορους τρόπους. Τον έκαναν κούπες, μπλουζάκια, διαφημιστικά για ηλεκτρικές συσκευές, κονκάρδες για φλώρους βωρειοπροαστήτες και αν κρίνω από μένα, ουκ ολίγες αριστεροαναρχικούλες αδερφές θα βάρούσαν μαλακίες με την πάρτι του…καλά να πάθει λοιπόν ο παλιό ομοφοβικός. Τώρα σειρά για μένα έχει ο Ίαν Κέρτις κι ο Γιούρι Γκαγκάριν.
